Θέλω να χάνει ο Ολυμπιακός!

Το σαβουάρ φερ του φιλαθλητισμού πρεσβεύει την υποστήριξη κάθε ελληνικής ομάδας όταν αυτή αγωνίζεται απέναντι σε αλλοεθνή αντίπαλο. Όταν, λέει, ο αντίπαλος περνά τα σύνορα αμέσως καθίσταται εκπρόσωπος της χώρας, τουτέστιν οφείλεις μέσα στα πλαίσια της εθνικώς νοούμενης αλληλεγγύης να επιθυμήσεις τη νίκη του, έστω κι αν εντός της επικράτειας επιθυμείς το παλούκωμα των ποδοσφαιριστών/ μπασκετμπολιστών/πινγκπονγκιστών του στην πλατεία Συντάγματος/Αριστοτέλους/Σαράφη. Πολλοί φίλαθλοι, έμπνεοι των εθνικών ιδανικών, συμμερίζονται την άποψη και αντιστρέφουν τους πόλους των συναισθημάτων τους. Εγώ πάλι όχι. Είτε μάλιστα ο εγχώριος "εχθρός" επανδρώνεται με 11 Τανζανούς, Ινδούς, Πολωνούς και Μπουρκιναφασιανούς, είτε από 11 τσολιάδες απ' την Ανδραβίδα. Είμαι κακός άνθρωπος, χαίρομαι με τη στενοχώρια των αλλόθρησκων ανεξάρτητα της εθνικής τους σύνθεσης. Ποδοσφαιρικά τουλάχιστον, θρησκευτικά καθόλου. Μέχρι εδώ όμως οι κακίες.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε -προς μεγάλη μου ικανοποίηση- να χάνει με 2-0 πολύ νωρίς χτες. Μετά όμως -προς μεγάλη μου απογοήτευση- συνήλθε αμέσως και απέδωσε εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Έδειξε τσαγανό και τακτική ωριμότητα σπάνια για "ελληνική" ομάδα. Σχεδόν εν τέλει αδικήθηκε από το τελικό 2-1.
Συμπέρασμα: Μπορεί να είμαι κακός αλλά δεν είμαι τυφλός.

Ευτυχώς που δεν μας πολιορκούν τίποτα εβγενόπουλα

Μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία που ζώνει την ομάδα μας υπάρχει κι ένα θετικό στοιχείο. Καλά, όταν λέω θετικό μην πάει ο νους σας σε κάτι άξιο λόγου. Ας πούμε πως το λέω μέσα στο πλαίσιο της απελπισίας του μαθητή που συλλαμβάνεται να μιλά την ώρα του μαθήματος και δεν βρίσκει κάτι άλλο να πει παρά ένα: "Μα κύριε, μιλούσε κι ο Γιαννάκης".
Σκεφτείτε λοιπόν, μέσα σ'όλα όσα συμβαίνουν, να είχαμε κι ένα εβγενόπουλο να παριστάνει τον ιππότη Μπικικίνη καβάλα σ'άσπρο άλογο. Έχουμε βέβαια έναν αντίστοιχο, τον ιππότη Ψιψίνη, αυτός όμως τουλάχιστον δηλώνει απρόθυμος να διασώσει την πριγκηπέσσα μας, έστω κι αν οι οπαδοί του τον ονειρεύονται να σκαρφαλώνει στην Αγιασοφιά τραβώντας τους ξανθόμαυρους βοστρύχους. Ο ιππότης Μπικικίνης όμως, ο εραστής της Τριφυλλένιας, μοιράζει καθημερινώς μπιλιέτα με σαλιαρές καντάδες, εκτοξεύει φέϊγ-βολάν-ραβασάκια και κονταροχτυπιέται με το νόμιμο σύζυγο της Τριφυλλένιας. Δηλώνει πως ο τελευταίος παραμελεί την αγαπημένη του αλλά αυτός, ο ιππότης Μπικικίνης δηλαδή, θα τη σώσει και θα την κάνει βασίλισσα. Αρκεί ο νόμιμος σύζυγος να αποδεχτεί τους όρους του. Κι όταν ο νόμιμος σύζυγος τους αποδέχεται, ο ιππότης Μπικικίνης βάζει νέους ή κάνει τον βαρήκοο. Είναι δύσκολο φαίνεται να αντιληφθεί πως άλλο ο "ιππότης της ελεεινής μορφής" κι άλλο ο ελεεινός σκέτο. Το σπορ πάντως του μεγαλομετοχίζειν άνευ φράγκου είναι δημοφιλέστατο μεταξύ των ελλήνων παραγόντων.

Βαρυθήμαντεθ δηλώθειθ Χιμένεθ

Σήμερα το πρωί, αμέσως μετά την κατανάλωση ομελέτας με μπέϊκον, κρεμμύδι και ισπανικό πιπέρι, ο προπονητής της ομάδας Μανουέλ Τριάρεθ Τεθθάρεθ Εκθάρεθ Πουν'Οιπεντάρεθ δήλωσε σιβυλικά:

Ορίθτε; Έκθι χρόνια χωρίθ πεντάρα; Δείκθτε λίγη υπομονή και μην κθεχνάτε πωθ δεν διάλεκθα εγώ τουθ παίχτεθ.

Μεθεόρτια διαδοχικών ρεκόρ

Για να δούμε..
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε την ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο της προκοπής;
Ποδόσφαιρο της προκοπής, έτσι; Όχι νά 'χει ένα καλό αποτέλεσμα. Θα πει, να βλέπεις αλλαγές της μπάλας γρήγορες και ουσιώδεις. Ανάπτυξη με ταχύτητα κι όχι μόνο σε δυο-τρεις αντεπιθέσεις σε όλο τον αγώνα.
Αλτσχάϊμερ έπαθα γαμώτο;
Προσέξτε, ας ξεχάσουμε τις τριάρες, τεσσάρες και εξάρες που τείνουν να καθιερωθούν (αλήθεια, Μανόλο, καμιά πεντάρα δεν έχει το πρόγραμμα;).
Ας σκεφτούμε ψύχραιμα και φιλαθλητικά.
Θυμάμαι τους αγώνες στο Τσάμπιονς Λιγκ επί Φερέρ. Θυμάμαι τον Φερέρ να χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον Χετεμάϊ, τον Παπασταθόπουλο και τον Τόζερ στο 1-1 με την Άντερλεχτ και την ομάδα να παίζει θαυμάσια. Πολύ καλή απόδοση είχε και στο 2-2 στο Βέλγιο αλλά ακόμα και στην ήττα με 3-1 από τη Λιλ. Δε μιλώ για τις νίκες εντός έδρας επί Λιλ και Μίλαν, είχαν και μια δόση τύχης, παρ'όλα αυτά η απόδοση ήταν πολύ καλή.
Πότε είδαμε έκτοτε καλό ποδόσφαιρο;
Δεν είδαμε. Τουλάχιστον όχι σε διάρκεια άνω του ενός αγώνα ανά δέκα.
Αυτό το χάλι που βλέπουμε τώρα, πάντως, δεν ξέρω αν το έχουμε ξαναδεί.
Deja vu είναι τώρα τούτο; Νομίζω πως τό'χω σκεφτεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια.
Μπα, τέτοιο χάλι όχι. Πρώτη φορά σκέφτομαι πως η κατάληψη όποιας "ευρωπαϊκής" θέσης θα είναι μεγάλη επιτυχία.
Μου θυμίζει περίπου το σύστημα που παίζουμε με τους υπόλοιπους σαραντάρηδες στο 5Χ5, κάθε Πέμπτη που ξεμουδιάζουμε. Όποιος νά'ναι, όπου νά'ναι.
Α, παρεμπιπτόντως, ούτε εμείς έχουμε προπονητή.

Η σωτηρία της ΑΕΚ! (πρόσχωμεν)

Η ομάδα προσπάθησε και χτες να σπάσει κάποιο από τα εναπομείναντα αρνητικά ρεκόρ αλλά δεν τα κατάφερε. Γενικώς, όσο περνά ο καιρός το πράγμα δυσκολεύει, έχουν ήδη σπάσει αρκετά ρεκόρ αλλά ο όσιος Φαρδίας δεν έριξε στον όμιλό μας καμιά ομάδα που να μας φέρει το νέο ρεκόρ καρπαζοείσπραξης. Οι βέλγοι είναι πράοι άνθρωποι, με τέσσερα είναι ικανοποιημένοι. Βέβαια έχουμε και τους ρώσους που μπορεί μεν να είναι φίλοι και ομόθρησκοι αλλά ταυτόχρονα είναι και φιλόδοξοι. Η οσία Τσαρουχία να ευλογεί τα σουτ τους.
Μιλώντας περί εκκλησιαστικών, μετά τη χτεσινή τεσσάρα και την κατανάλωση ικανής ποσότητας κρεμμυδιών, είχα ύπνο άστατο. Ξαφνικά, περί τις τέσσερις παρά ένα το πρωί, εμφανίστηκε στον ύπνο μου χρυσός δικέφαλος αϊτός με κορόνα μπάρμπι πρίνσες.
"Μη στενοχωριέσαι" μου είπε το ένα κεφάλι κοιτώντας με λοξά.
"Μην απογοητεύεσαι, μη θλίβεσαι" προσέθεσε το άλλο, το πιο ομιλιτικό, κοιτώντας με ίσια.
Ο αϊτός φτερούγισε δυνατά κι αφού έκανε ένα γύρο ξαναμίλησε.
"Η ΑΕΚ είναι ιδέα και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουσι" είπε πάλι το δεξί κεφάλι.
"Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι θα πάρεις νταμπλ" είπε και τ'αριστερό.
Τότε ακούστηκε ένα πουφ κι ο αϊτός εξαφανίστηκε. Εγώ όμως κύλησα σε μια ονειρική προεπισκόπηση εικόνων που απ'ότι κατάλαβα ήταν από το μέλλον της ομάδας. Ξύπνησα καταϊδρωμένος και πήρα κοφτές αναπνοές.
"Όνειρο ήταν" είπα χαμηλόφωνα.
Η γυναίκα μου γύρισε προς το μέρος μου και μισάνοιξε τα μάτια.
"Πω πω κλανίδι βρε χριστιανέ μου, δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Μην ξαναφάς κρεμμύδι στις δώδεκα τη νύχτα".
Τη γυναίκα μου την έχω σήκω πάνω-κάτσε κάτω αλλά είπα να δώσω τόπο στην οργή.
"Αν ξανακλάσεις να πας στον καναπέ" πρόσθεσε τότε αυτή.
Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι. Ήμουν έτοιμος να εκραγώ όταν είδα την παντόφλα της σε σημείο που την έφτανε με το χέρι, οπότε προτίμησα να απαξιώσω απάντησης και βυθίστηκα στις σκέψεις για το όνειρο. Τότε ήταν που ένιωσα κάτι να με γαργαλά στον δεξί μου καρπό. Ξαχούλεψα στο ημίφως και έφερα μπροστά στα μυωπικά μου μάτια αυτό που με γαργαλούσε. Ήταν ένα χρυσαφί πούπουλο! Δεν ήταν λερωμένο με πίσσες άρα δεν ήταν από αυτά που μας άλλειψε η Άντερλεχτ. Δεν είχα δει λοιπόν όνειρο. Ήταν όραμα! Είχα οραματιστεί το μέλλον της ομάδας!
Οφείλω να αποκαλύψω το όραμά μου στις χιλιάδες φιλάθλων-αναγνωστών μου για να αναπτερωθεί το ηθικό τους.

Η ομάδα θα σωθεί! Θα τη σώσει η εκκλησία!
Πρόεδρος θα αναλάβει ο γνωστός για τα κιτρινόμαυρα αισθήματά του, μακαριότατος Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Ο κύριος με τα μαύρα, έτσι; Ο κύριος αριστερά θα είναι του Γραφείου Τύπου.

Τις μετοχές θα αγοράσει το Πατριαρχείο και η οικονομική διαχείριση θα δοθεί στον ηγούμενο Ωχαμάνιο της μονής Βαλτοπαιδίμου. Το γήπεδο θα χτιστεί άμεσα στο προαύλιο της Μητρόπολης Αθηνών και θα έχει χωρητικότητα 60.000 καθήμενων, 10.000 ορθίων και 38 ψαλτάδων. Θα έχει δυο καμπαναριά μ'εξηνταδυό καμπάνες που θα σημαίνουν χαρούμενα τις νίκες της ομάδας ή θα χτυπούν πένθιμα στις ήττες. Ο ιστορικός χώρος της Νέας Φιλαδέλφειας θα αξιοποιηθεί για τη δημιουργία Ακαδημίας Παπαγκολτζήδων. Οι απόφοιτοι της ακαδημίας θα επανδρώσουν σταδιακά τις ποδοσφαιρικές ομάδες της ΑΕΚ. Όσοι κόβονται από τις ακαδημίες θα στέλνονται για προσευχή και εξομολόγηση σε απομακρυσμένες μονές.
Προπονητής της πρώτης ομάδας θα χειροτονηθεί η Ελένη Λουκά με βοηθό προπονητή τη θαυματουργή εικόνα του αγίου Ευστοχίου.

Τεχνικός διευθυντής θα γίνει ο ηγούμενος Εφραίμ και επικεφαλής του τμήματος σκάουτινγκ ο Ιάκωβος Γιοσάκης.

Η ομάδα θα συνεργαστεί με τον γνωστό μάνατζερ και τραγουδιστή πάτερ-Τζιμηπανούσιο αλλά και στις ανερχόμενες ποδοσφαιρικά χώρες των Νήσων Βανουάτου και Παπούα-Νέα Γουϊνέα. Ο πάτερ-Τζιμηπανούσιος θα συνθέσει και το νέο ύμνο της ΑΕΚ που θα ψάλλεται πριν, μετά και κατά τη διάρκεια των αγώνων, προκαλώντας αισθήματα μακαριότητας στους οπαδούς και ταπεινοφροσύνης στους αντιπάλους.

Πρόθεση της νέας διοίκησης θα είναι η κατάργηση του συνδέσμου Original 21 και η αντικατάστασή του από νέο σύνδεσμο υπό τίτλο: "Γνήσιον Κατηχητικόν Πρόσχωμεν".

Σωθήκαμε σας λέω, σωθήκαμε!

ΑΕΚ, ενότητα και άλλα παραμύθια

Ποια είναι η αρετή που εκτιμούν και επικαλούνται οι απανταχού ΑΕΚτζήδες;

Ποια;
Η Ενότητα φυσικά.

Δεν ξέρω, αν δεν ήταν αυτό το "Ένωση" στον τίτλο ίσως να μην είχαμε τέτοια φαγούρα με την ενότητα. Από την άλλη όταν έχεις για σύμβολο έναν αετό δικέφαλο με το ένα κεφάλι να κοιτά από τη μία και το άλλο από την άλλη, σα νά'χουν κόψει μεταξύ τους την καλημέρα, πως νά'ναι ενωμένοι οι φίλαθλοι της ομάδας;

Πως ορίζεται όμως η ενότητα στις τάξεις των οπαδών μιας ομάδας; Είναι δυνατόν να ταυτίζονται οι απόψεις ενός μεγάλου και ετερόκλητου πληθυσμού που αποτελούν οι οπαδοί; Είναι δυνατόν να έχουν όλοι τις ίδιες αντιλήψεις για τη ζωή, τον αθλητισμό; Να έχουν κοινό αξιακό σύστημα; Ασφαλώς όχι.

Πως γίνεται κανείς ΑΕΚτζής; Λίγο πολύ όπως γίνονται και οι οπαδοί των υπολοίπων συλλόγων:
α. Ακολουθεί την οικογενειακή παράδοση. Κάποιος γονιός/αδερφός/θείος/μπατζανάκης αναλαμβάνει τον προσηλυτισμό του παιδιού, το παίρνει στο γήπεδο, του αγοράζει καλούδια με στάμπες της ομάδας κλπ.

β. Ακολουθεί το παράδειγμα του κοινωνικού του περίγυρου. Στο σχολείο, στις παρέες.

γ. Ακολουθεί το νικητή. Ο σύλλογος που μαζεύει τη δόξα της κατάκτησης τίτλων έλκει τους νεοφώτιστους οπαδούς πολύ ισχυρότερα από τους άλλους συλλόγους.

Υπάρχουν ασφαλώς και άλλες παράμετροι που καθορίζουν το οπαδικό φρόνημα. Κάποιος που έλκει από γενιές μεταναστών, ακόμα περισσότερο Πολιτών είναι λογικό να συγκινηθεί από την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ. Όπως και κάποιος που γαλουχήθηκε με ελληνοχριστιανικές βυζαντινολογίες (γι'αυτό ίσως υπάρχουν στις τάξεις των οπαδών της ΑΕΚ αρκετοί εθνικιστές). Αλλά και κάποιος που αντιπαθεί την αλαζονεία των "εγώ-να-παίρνω-το-πρωτάθλημα-κι-οι-άλλοι-να-πα-να-γαμηθούν" ή ακόμα και κάποιος που είχε προβλήματα με τον γαύρο-νταή του σχολείου.

Είναι λοιπόν πολλές και ποικίλες οι αιτίες που κάνουν κάποιο ΑΕΚτζή. Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό φρονηματικό ομογενόμετρο που ελέγχει τη συμβατότητα κάθε αναφυόμενου οπαδού με μια κεντρική ΑΕΚτζήδικη Ιδέα.

Η μεγάλη μάζα των οπαδών δυσκολεύεται να το αποδεχτεί αυτό. Κάπου δικαιολογείται αφού για ποικίλους -άλλους- λόγους η αγάπη του οπαδού για την ομάδα του έχει ενίοτε εκτυφλωτικές ιδιότητες. Έτσι πολλοί ταυτίζουν το δικό τους αίσθημα με την ΑΕΚτζήδικη Ιδέα. Ένας δογματισμός τελικά άνευ δόγματος. Σίγουρο πάντως είναι πως η ανάγκη του καθενός να ανήκει σε μια αυστηρά περιχαρακωμένη ολότητα είναι ισχυρή.

Στην ΑΕΚ η περιούσια ενότητα "υποφέρει" για κάμποσους λόγους ακόμα. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Το ίδιο και η αίσθηση μονιμότητας της δεύτερης, τρίτης ή και τέταρτης θέσης στους πίνακες βαθμολογίας. Ο μέσος οπαδός έχει ανάγκη να ανήκει σ'ένα σύνολο, όχι όμως ένα σύνολο που γνωρίζει διαρκώς ήττες. Το αδίκως απωλεσθέν πρωτάθλημα του 2008 ήταν ένα βαρύ ηθικό χτύπημα γι'αυτή την κατηγορία οπαδών. Η ΑΕΚ γνώρισε για τελευταία φορά μέρες ακμής κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90. Η ακμή συνδέθηκε μοιραία με τον τεχνικό των επιτυχιών, τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς κι ο οπαδικός έρωτας στο πρόσωπό του μεταστράφηκε σε μίσος όταν οι μόνιμες διοικητικές αναταραχές τον οδήγησαν στο μισητό αντίπαλο. Οι πιο "ερωτευμένοι" οπαδοί, θιασώτες ενός επαγγελματικού ποδοσφαίρου μεν με ερασιτεχνική αθωότητα δε (κυνηγώντας χίμαιρες), δεν μπόρεσαν ποτέ να συγχωρήσουν την "προδοσία". Έκτοτε στο πρόσωπο του Μπάγιεβιτς εκφράστηκε ο "διχασμός" που προβληματίζει τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως "ενωτικούς" οπαδούς, τους "υπεράνω προσώπων" δηλαδή. Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο ωστόσο παρά για τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνουν διαφορετικοί άνθρωποι (έστω και οπαδοί της ίδιας ομάδας) το ρόλο μιας ισχυρής προσωπικότητας όπως ο Μπάγιεβιτς. Άλλοι βλέπουν σ'αυτόν έναν "προδότη", διανθίζοντας το μίσος τους με μικροαστικά φοβικά σύνδρομα και επίφαση ηθικολογίας, άλλοι βλέπουν έναν άνθρωπο με ισχυρό αξιακό υπόβαθρο κι άλλοι απλώς ένα σχεδόν απρόσωπο παράγοντα "διχασμού". Φυσικό είναι, ο καθένας τελικά κρίνει (και) εξ'ιδίων τα αλλότρια.

Αντίστοιχος "διχασμός" υπάρχει και αναφορικά με τους εκάστοτε ιδιοκτήτες της ΠΑΕ. Άλλοι δεν διστάζουν να ζητιανεύουν παρεμβάσεις λευκών πριγκήπων, άλλοι θεωρούν εαυτόν αυτόκλητο αλλά νομιμοποιημένο ελεγκτή των οικονομικών μιας ΠΑΕ, άλλοι οραματίζονται επερχόμενες δόξες ακόμα κι αν πρόκειται να τις φέρουν λογής λογής λαθρέμποροι, θαλασσοπνίχτες ή νονοί της νύχτας.

Η "ενότητα" λοιπόν δεν είναι παρά μια φαινάκη. Ο καθένας έχει τις δικές του αξίες ή βαφτίζει τα κενά του ως αξίες. Όλοι επιθυμούμε να βλέπουμε την ομάδα που αγαπάμε να έχει επιτυχίες, μέχρι εκεί όμως φτάνει η όποια ενότητα.