Για το γήπεδο της ΑΕΚ

Το γήπεδο που πρόκειται να ανεγερθεί στη θέση του Νίκος Γκούμας δεν είναι άσχημο. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν πως θα έφτιαχναν κανα κιτσαριό, από αυτά που γαργαλάνε αυτούς τους φιλάθλους που έχουν μπλέξει βυζάντια, μαρμαρωμένους βασιλιάδες, αγιασοφιές και κιτρινόμαυρους καντηλανάφτες με την αθλητική υπόσταση ενός σωματείου σαν την ΑΕΚ.
Ευτυχώς το μόνο που θα υποστούμε είναι το ιδρυτικό όνομα (Αγία του Θεού Σοφία!) και τους δίδυμους πυρσούς άνωθεν της κεντρικής θύρας. Δε βαριέσαι, αφού γλυτώσαμε τις πολεμίστρες, τα κανόνια και τις τάφρους με κροκοδείλους... Πάει καλά.
Θα προτιμούσα βέβαια να πηγαίνω σε γήπεδο που να λέγεται "Νίκος Γκούμας" παρά "Mimikos Chikens Arena" ή "Durex Stadium". Θα το καταπιώ κι αυτό.
Ποιος δεν θέλει να έχει η ΑΕΚ δικό της γήπεδο; Και μάλιστα ωραίο όπως αυτό της παρουσίασης;

Όμως άλλο γήπεδο κι άλλο καφετέρια / χρωματοπωλείο / οβελιστήριο / ταπητοκαθαριστήριο.
Από τα παραπάνω δεν υπάρχει έλλειψη. Από γήπεδα υπάρχει και μάλιστα μεγάλη. Η άθληση είναι δικαίωμα όλων και όχι μόνο των επαγγελματιών αθλητών. Δε σημαίνει βέβαια αυτό ότι ένα γήπεδο που θα κατασκευαστεί με ιδιωτική πρωτοβουλία (και προίκα είκοσι δημόσια εκατομμυριάκια, μην ξεχνιόμαστε) θα είναι ανοιχτό για να μπαίνω εγώ όποτε μου καυλώσει με τη φανέλα με το νούμερο 10 και να βαράω σουτάκια. Αν και δεν θα με χάλαγε καθόλου! Επιβάλλεται όμως να υπάρχει δυνατότητα παραχώρησης σε ερασιτεχνικά σωματεία ώστε να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα άθλησης.
Αν οι επιχειρηματίες που χτίζουν γήπεδα και μεταμορφώνονται σε Μεσσίες (καθαρίζοντας με Άζαξ τις ευθύνες τους για τη σημερινή κατάντια της ομάδας και το φέσωμα τόσων και τόσων ανθρώπων) θέλουν ένα ιδιωτικό γήπεδο, να μην δεχτούν να πάρουν φράγκο από το δημόσιο. Λέμε τώρα!

Γι' αυτά και άλλα πολλά, η ανακοίνωση της Λαϊκής Επιτροπής Ν.Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας, εδώ.

ΟΧΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΕΚ-ΖΟΜΠΙ

Μας αρέσει δε μας αρέσει, η ΑΕΚ πέφτει δίκαια. Να λείπουν οι αεκκωφαντικοί βασιβουζουκισμοί, όποιος έχει μάτια βλέπει. Μια ομάδα που δεν είχε την απαραίτητη θέληση, που δεν έφτυσε αίμα στους τελευταίους αγώνες για να σωθεί, δεν μπορεί να παραπονιέται.
Είμασταν στο γήπεδο και ενισχύσαμε την ομάδα μέχρι την ύστατη στιγμή. Βλέπαμε όμως ότι δεν μπορούσε. Δε λέω, κατά τη διάρκεια της σεζόν η ομάδα προσπάθησε σκληρά. Μαζί της κι εμείς. Πρώτη φορά έλειψα σε δύο μόλις εντός έδρας αγώνες. Δε γιουχάραμε, δε γκρινιάξαμε, πανηγυρίσαμε έξαλλα τα γκολ κόντρα σε Κέρκυρα, Πλατανιά και ΣΙΑ, λες και σκοράραμε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως η ομάδα δεν τα κατάφερε. Το τι φταίει δεν είναι της ώρας. Τη στιγμή αυτή προέχουν άλλα ζητήματα.

Από τη Δευτέρα κι ύστερα το ένστικτο της επιβίωσης φοβάμαι ότι μας οδηγεί σε επικίνδυνα νερά. Όλο και περισσότεροι, με πρώτους διάφορους δημοσιογράφους, ισχυρίζονται ότι η ΑΕΚ είναι θύμα σκανδάλου και δεν πρέπει να πέσει. Αύριο εκδικάζεται η ένσταση της ομάδας για τη διακοπή του αγώνα.
Η ΑΕΚ όμως πρέπει να πέσει.
Για να είμαι ακριβής, δεν έχω επιχειρήματα για το λόγο που πρέπει η ΑΕΚ να πέσει.
Έχω όμως για τους λόγους που δεν πρέπει να μείνει στη Σούπερλίγκ.

Η ΑΕΚ δεν έπεισε πως άξιζε την παραμονή. Σε μια σειρά "τελικών" επιβίωσης απέδειξε ότι δεν ήταν βιώσιμη. Αντίθετα, άλλες ομάδες μάτωσαν στο γήπεδο. Ας μην πάμε πολύ μακρυά. Ας πάμε στον Πανθρακικό της Κυριακής ο οποίος πάλεψε πολύ περισσότερο από την ΑΕΚ.

Η ΑΕΚ ΠΑΕ δεν είναι βιώσιμη. Ωραία τα παραμύθια με πρίγκηπες και νεράϊδες, όμως η ΑΕΚ είναι καταδικασμένη να φυτοζωεί και να μετατρέπεται σε σάκο του μποξ για τους βιαστές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν εξετάζω αν η πτώση σε ερασιτεχνική κατηγορία είναι καλή λύση. Επί αυτού θέλω μόνο να σημειώσω ότι θα ήταν άδικο και ανήθικο να δεσμευτούν περιουσίες των υπαλλήλων-εκτελεστικών οργάνων της ΠΑΕ, όσο και το να απωλεστούν δουλευμένα προσωπικού και ποδοσφαιριστών για να μη θιγούν οι μέτοχοι.

Ο κύριος λόγος όμως είναι άλλος:
Διαβάζω για τη ζημία που θα υποστεί το ποδοσφαιρικό προϊόν από τον υποβιβασμό της ΑΕΚ. Διαβάζω για τις ζημιές που φοβάται η Νόβα και ο ΟΠΑΠ. Κι αναρωτιέμαι: Τι επιδιώκουμε; Να εκβιάσουμε; Να υποστηρίξουμε ότι είμαστε ντε φάκτο αβύθιστοι; Να διαχωρίσουμε την ομάδα μας από την πλέμπα των ομάδων που είναι υποβιβάσιμες; Τι είμαστε τελικά; Ένα κλειστό κλαμπ των συστημικών του ποδοσφαίρου αγκαλιά με ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ; Συστημικοί θέλουμε να είμαστε; Υπάρχει όμως και το δίκιο που σε μια ομάδα σαν την ΑΕΚ δεν μπορεί παρά να είναι Σημαία. Κατά καιρούς έχουν υποβιβαστεί ομάδες οι οποίες υπέστησαν αβάσταχτες αδικίες. Θα μου πεις, η ΑΕΚ δεν υπέστη; Κι όχι αδικίες του κώλου σαν αυτή που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μας έκανε ο Τριτσώνης, λες και δεν έγιναν έκτροπα, ή λες κι επειδή έγιναν κι αλλού πρέπει να γίνεται πάντα ότι καπνίσει του καθενός. Φαλτσοσφυρίγματα όμως, ακούσια και εκούσια δεν υπέστη; Κλοπές πρωταθλημάτων δεν υπέστη; Ακριβώς γι'αυτό η ΑΕΚ δεν είναι συστημική.
Κανείς δεν δικαιούται να τη μετατρέπει σε συστημικό δεκανίκι. Η πτώση της ΑΕΚ θα είναι εκκωφαντική κι ο κρότος της θα βλάψει τα σαθρά θεμέλια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου πολύ περισσότερο απ' ότι την ίδια την ομάδα.
Αντί να εκβιάζουμε με τις ζημιές που θα πάθει η Σουπερλίγκ από την πτώση της ΑΕΚ πρέπει να επενδύουμε στις ζημιές αυτές. Ίσως έτσι κάποτε να καθαρίσει ο κόπρος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Γιατί αλλιώς θα μιλάμε για πλήρη μπασκετοποίηση του ποδοσφαίρου, με δύο μονομάχους δηλαδή και με την ΑΕΚ στο ρόλο του καρπαζοεισπράχτορα.

Ο δικέφαλος έχει τρυγήσει την αθανασία

Όταν ήμουν 15 ετών οι Δευτέρες μετά από ήττα της ΑΕΚ ήταν εφιαλτικές. Ακόμα χειρότερα τα πρωινά μετά από ευρωπαϊκές ήττες.
Τον εαυτό μου θυμήθηκα χτες βράδυ, βλέποντας δυο κλαμμένα πιτσιρίκια μέσα στον όγκο των ασυγκίνητων -γαλβανισμένων απ' τα πολλά χαστούκια- ΑΕΚτζήδων, τριαντάρηδων και πάνω, που αποχωρούσαν από το ΟΑΚΑ. Με μια έκφραση οι περισσότεροι σα να περίμεναν από καιρό το μοιραίο. Κι ας το ξορκίζαμε, κι ας λέγαμε "ΑΕΚ είναι, δεν πέφτει".

Ότι ακουμπά σε μνήμες της παιδικότητάς μας, αυτό συνήθως μας συγκινεί. Δημιουργεί μια αόρατη γέφυρα με το τότε που. Καιρό αναρωτιόμουνα: μα, σαράντα χρονώ άνθρωπος και να χτυπά η καρδιά μου ταμπούρλο απ' την αγωνία; Ναι, σαράντα χρονώ άνθρωπος, όπου νά'ναι σαρανταένα.

Πάντα θα χτυπά η καρδιά μου από αγωνία. Είτε στην Σουπερλίγκ, είτε στη Γ΄εθνική.
Η ΑΕΚ είναι ότι κοντινότερο στον έρωτα μετά τον ίδιο τον έρωτα. Χαλάλι της κι αυτή η βλαστήμια!