Προπονητολογίας το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν

Θα είναι ίσα με 30 ονόματα που έχω ακούσει, δεξιά και αριστερά, φερόμενων ως πιθανοί επόμενοι προπονητές της ΑΕΚ. Κι αν μπει κανείς σε φόρουμ οπαδών της ΑΕΚ το τι λέγεται ξεπερνά κάθε φαντασία. Μα είναι τελικά δυνατόν; Ανά 10 γνώμες οπαδών διαβάζει κανείς 15 διαφορετικές προτιμήσεις και πολλαπλάσια απαξιωτικά σχόλια για τις προτιμήσεις των άλλων, χώρια τα μπινελίκια και οι απειλές κατά της διοίκησης "αν τολμήσει και πάρει τον Κλαπαρχίδογλου".
Οι οπαδοί συνιστούμε ένα μωσαϊκό επαγγελμάτων, άλλοι είναι φορτηγατζήδες, άλλοι γιατροί, άλλοι λογιστές, άλλοι παπάδες, ελάχιστοι όμως έχουν οποιαδήποτε τεχνική γνώση πέρα από αυτή που αποκτάται από την παρακολούθηση των αγώνων και την αποστήθιση των μαλακιών που γράφουν οι -ακόμα πιο άσχετοι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δημοσιογράφοι.
Να πω και γω τη μαλακία μου; Θέλω τον Φατίχ Τερίμ. Για πολλούς λόγους, κυρίως για την εμπειρία του σε πρωταθλήματα όπου η καφρίλα των οπαδών κουμαντάρει τις ομάδες, κάτι σαν το δικό μας δηλαδή. Και βέβαια γιατί τον θεωρώ μεγάλο προπονητή. Τεχνικός πάντως δεν είμαι. Αν ήμουν δεν θα ήμουν Χασογκόλης.
Ας στηρίξουμε όποιον προπονητή φέρουν αυτοί που έχουν την ευθύνη κι ας φυλάξουμε τα μπινελίκια για το τέλος ή έστω για τα αθλητικά φόρουμ.
Αμήν.

Έφυγε ο Μπάγεβιτς αλλά τουλάχιστον γύρισε ο Πσαριανός

Ο σύντροφος Πσαριανός αμέσως μετά την αποχώρηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς από την ΑΕΚ, βγήκε στα ΜΜΕ για να τοποθετηθεί κατόπιν ισχυρής λαϊκής απαίτησης. Μας ενημέρωσε λοιπόν ότι φέρει το copyright της προσφώνησης "βάτραχος" (αλλά χουβαντάδικα την εκχωρεί στην original), ότι ο ίδιος αν ήταν στη θέση του Μπάγεβιτς δεν θα γύριζε ποτέ (αλλάζει κόμμα κάθε τέρμινο αλλά ποτέ δεν ξαναγυρνά στο ίδιο), ότι ο Μπάγεβιτς είναι υπερτιμημένος (αφού δεν έχει πάρει όλους τους τίτλους από το '92, καμιά ντουζίνα μόνο) κι ότι αμέσως μετά την αλλαγή προπονητή ο κος Πσαριανός έβγαλε πάλι διαρκείας προχτές (άρα από 12321 έγιναν 12322) και θα διακόψει την αποχή του για την οποία ευθύνη έφερε ο Μπάγεβιτς!
Σήμερα μάλιστα απ' ότι διαβάζω ο σύντροφος ταξιδεύει για Ρωσία μαζί με την αποστολή της ΑΕΚ. Η είδηση κάνει το γύρο του κόσμου και στις απανταχού ρωσικές πρεσβείες συντελείται χάος από το πλήθος των αιτήσεων για χορήγηση βίζας. Όλοι θέλουν να δουν από κοντά τον σύντροφο Πσαριανό και να προσκυνήσουν μαζί του το μαυσωλείο του Γιέλτσιν. Την ίδια ώρα η δήλωση Πσαριανού περί "ομπρελών που κρτούσαν στην αριστερά όταν ο θεός μοίραζε μυαλά" έχει φέρει σε απόγνωση τους ομπρελοποιούς, οι οποίοι εξετάζουν το ενδεχόμενο της απεργίας όταν και εφόσον αρχίσουν οι βροχές.

Καλά βρε σύντροφε Πσαριανέ, εσύ ο ίδιος ήσουν που είχες κυκλοφορήσει τη συλλογή με τα τραγούδια του Κόκκινου Στρατού;

Αχ βρε μαύρη ΑΕΚ

Αχ βρε μαύρη ΑΕΚ με τους πολύχρωμους οπαδούς σου.
Ο ένας είναι "αντιμπαγεβιτσικός" και "αντιντεμικός"
Ο άλλος είναι "αντιμπαγεβιτσικός" αλλά "ντεμικός"
Ο τρίτος είναι "μπαγεβιτσικός" και "αντιντεμικός", πλην όμως και "αντιμελισσανιδικός"
Ο τέταρτος είναι "μπαγεβιτσικός" και "ντεμικός"
Ο πέμπτος είναι "κωστενογλικός" και "μελισσανιδικός" αλλά "αντιχατζηχρηστικός"
Ο έκτος "αντιμελισσανιδικός" και "χατζηχρηστικός"
Κι αν συνεχίσω έτσι θα ξεπεράσω τον τρισχιλιοστό πεντακοσιοστό ογδοηκοστό τέταρτο.

Κι όλοι αυτοί οι οπαδοί διεκδικούν ρόλο στη λήψη των αποφάσεων για την ομάδα, οι δε original τον επιβάλουν κιόλας με τον γνωστό κόσμιο τρόπο τους.

Κι όλοι νομίζουν για τον εαυτό τους ότι έχουν δίκιο και ξέρουν τη λύση του προβλήματος "ΑΕΚ", ενώ είναι πασίγνωστο ότι μόνο εγώ έχω δίκιο και έχω και τη λύση! (Αχ βρε Ντέμη, γιατί δεν άφηνες την ΑΕΚ να πάει στη Δ' Εθνική; Αν μην τι άλλο οι εργολάβοι θα την είχαν κάνει για αλλού.)

Γεια σου Ντούσαν

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έφυγε, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν μπορούσε πια να γίνει διαφορετικά. Αυτό που πιο πολύ με στενοχωρεί είναι ότι ήθελε όσο τίποτα άλλο να πετύχει, να ξαναφέρει την ΑΕΚ στις επιτυχίες και στο καλό ποδόσφαιρο. Είναι σχεδόν τραγικό να γκρεμίζονται τα όνειρά σου σε δυο λεπτά σαν τραπουλόχαρτα. Όχι ότι δεν ακούγονταν ήδη τριγμοί, αλλά φαντάζομαι ότι η απόφασή του πάρθηκε τη στιγμή που έγινε το 2-1. Μετά το 3-1 θα έγινε μέσα του αμετάκλητη. Τα οκτώ λεπτά που έβαλαν το οριστικό τέλος στα όνειρά του για μια ΑΕΚ εφάμιλλη με αυτή της πρώτης του θητείας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα.
Για μένα ήταν και θα είναι ένας διδάκτωρ αξιοπρέπειας, του πως αγωνίζεται ο άνθρωπος ακόμα κι αν βλέπει μπροστά του το φάσμα της ήττας. Κι ο μόνος άνθρωπος, ας μην ξεχνάμε, που προσέφερε επιτυχίες της ΑΕΚ στη γενιά μου. Πολύ φοβάμαι μήπως με τη διαρκώς ανοιγόμενη ψαλίδα είναι και οι τελευταίες.

Τσής ή τζής;

Όταν χαζολογά πολύ κανείς ασχολείται και με τέτοια. Διαβάζω λοιπόν σε διάφορες πηγές να αποκαλούνται οι οπαδοί της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ ως ΑΕΚτσήδες ή ΠΑΟΚτσήδες αντίστοιχα. Το "Κ" στο ακρωνύμιο και των δύο ομάδων δίνει έτσι κι αλλιώς το στίγμα της προέλευσης ή έστω της ιστορικής αναφοράς. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η ιδιότητα του οπαδού δίνεται με την προσθήκη κατάληξης τουρκικής προέλευσης στα ακρωνύμια. Η κατάληξη "-τζή" (-ci), τονιζόμενη πάντα, αποτελεί στην τουρκική γλώσσα συνηθισμένη κατάληξη λέξεων που αποδίδουν ανθρώπινες ιδιότητες, επαγγελματικές κ.α. Με την προσθήκη μαλιστα του τελικού "ς" πολλές αυτούσιες τουρκικές λέξεις πέρασαν και στην ελληνική γλώσσα, αν και η κατάληξη "-τζής" έφτασε στα ελληνικά να χρησιμοποιείται σε πλήθος λέξεων, κυρίως με θέμα ξενόγλωσσης πρόελευσης, που δεν αντιστοιχούν απαραίτητα με χρησιμοποιούμενες τουρκικές λέξεις .Έτσι ο νταβατζής (davaci) στα τούρκικα είναι ο ..μηνυτής, αφού για την δική μας έννοια του νταβατζή υπάρχει ο pezevenk (πεζεβέγκης, κι αυτό τό 'χουμε πάρει, με παρόμοια έννοια). Έτσι π.χ. κι ο φαναρτζής είναι kaportaci. Ωστόσο boyaci είναι όντως ο μπογιατζής, taksici ο ταξιτζής, κλπ.
Αντίθετα η κατάληξη "-τσή" (-çi) σπάνια προσδιορίζει ανθρώπινες ιδιότητες, οπότε δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί να είμαστε -τσήδες και όχι -τζήδες.

Ταλέντου Σκόκου το ανάγνωσμα

Πέρα από όλα τα βαρετά ψυχοκοινωνικά το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση, κι όχι απαραίτητα μόνο με τις νίκες της ομάδας μας. Αλλιώς τι νόημα θα είχε να χαζεύουμε τα σημαντικά ματς ευρωπαϊκών και παγκοσμίων διοργανώσεων; Το ταλέντο, αυτό είναι κυρίως που θαυμάζουμε, οι ικανοί ποδοσφαιριστές είναι σε κάποιο βαθμό καλλιτέχνες. Κι εμείς ως φίλαθλοι το ταλέντο το τιμούμε και το επιζητούμε και για την ομάδα μας. Στο βαθμό βέβαια που αυτή μπορεί να το αγοράσει, γιατί ως προϊόν είναι πανάκριβο και οι ομάδες μας -πλην ΟΣΦΠ και ΠΑΟ- δύσκολα μπορούν να το πληρώσουν στην αγοραία του τιμή. Ο ανταγωνισμός είναι άνισος αφού, θέλουμε ή όχι, τα λεφτά παίζουν μπάλα. Ευτυχώς πάλι που συχνά οι αντίπαλοί μας τα κατασπαταλούν για λαχεία που κληρώνουν μόνο λήγοντα, τύπου Ντιόγο ενώ σε μας τυχαίνουν, που και που, μερικοί φτηνοί λαχνοί που δίνουν κέρδη τζακ-ποτ τύπου Σκόκο. Ένα-δύο άξελ κι άλλα τόσα τόλουπ σ' ένα ματς είναι αυτά που τελικά μένουν, προσφέρουν το πολυπόθητο θέαμα και χαλαλίζουν τον συνήθη ψυχοβγάλτη των αγώνων της ΑΕΚ. Είναι πολλοί βέβαια που περιορίζονται στην διάρκεια της απόδοσης ενός ποδοσφαιριστή θεωρώντας το ταλέντο ως κάτι που αναβλύζει χωρίς διακοπή. Νομίζω όμως ότι αγώνες σαν τον πρόσφατο με τον Αστέρα Τρίπολης δίνουν το στίγμα της αξίας ποδοσφαιριστών σαν τον Σκόκο. Ενός ποδοσφαιριστή που κατηγορείται ότι συχνά "περπατάει", η άποψή μου όμως είναι ότι είναι ικανότατος διεμβολιστής και θαυμάσιος σουτέρ κι ο ρόλος του δεν είναι αυτός του δρόμωνα ίππου. Πάντως, για να γίνω λίγο ωμός, προσωπικά προτιμώ να βλέπω αγώνες με ένταση, θέαμα και επίδειξη ταλέντου σαν αυτόν της Κυριακής παρά νερόβραστους νικηφόρους αγώνες. Με πόσο μεγαλύτερο ενθουσιασμό πανηγυρίζει κανείς ένα γκόλ σαν αυτό της ισοφάρισης σε 2-2 από τον Σκόκο απ' ότι ένα 1-0 ή 2-0!
Οι ετήσιες απολαβές 900.000-1.000.000€ που απαιτεί για ανανέωση του συμβολαίου του είναι ένα δυσθεώρητο ποσό, πόσο μάλλον όταν αποζημιώνουν την ικανότητα να κλωτσά κανείς μια φουσκωτή μπάλα, κάτι μάλλον προκλητικό για τις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Ωστόσο το ταλέντο στοιχίζει και σαν οπαδός θέλω να βλέπω έναν Σκόκο στην ομάδα μου, έστω κι αν οι συγκρίσεις με τις αποδοχές πολύ σκληρότερα εργαζόμενων κοινών θνητών αφήνουν μια πικρή γεύση.

Προκήρυξη Χασογκόλη

Η μπάλα είναι κομμάτι της κουλτούρας μας. Από μικρά παιδιά κλωτσάμε μπάλες, μπαλάκια, κουτιά αναψυκτικών, πέτρες, ότι τέλος πάντων βρίσκεται σε απόσταση βολής. Θυμάμαι κάποτε ότι παίζαμε πάνω σε μαρμάρινη εξέδρα στην πλατεία με καπάκια μπύρας αντί για μπάλα και μαρμάρινες εσοχές για τέρματα. Εδώ που τα λέμε περισσότερο στο χόκεϋ έφερνε παρά στο ποδόσφαιρο. Οι μπάλες έτσι κι αλλιώς ήταν τότε είδος ακριβό, τα "χόρτα", ήτοι οι μπάλλες της κατώτατης ποιοτικής υποστάθμης κοστίζαν σχεδόν μια πλήρη μπάζα από κάλαντα. Όλο και κάποιο χόρτο πάντως κλωτσούσαμε, όλο και κάποιο γόνατο ήταν καταγδαρμένο από τους διαθέσιμους αγωνιστικούς χώρους. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι μια από τις υπάρχουσες αγωνιστικές επιφάνειες ήταν ένα βοτσαλωτό προαύλιο εκκλησίας! Τώρα που το ξαναματασκέφτομαι έπαιζα μπάλα σε αυλή εκκλησίας περιστοιχισμένος από σημαίες δικεφάλων αετών. Ε, πως να μη γίνω ΑΕΚτζής;
Η μπάλα είναι κομμάτι της κουλτούρας μας, ως παιχνίδι στο οποίο συμμετέχουμε ενεργητικά. Μα επειδή από μικρά παιδιά μαθαίνουμε ότι οφείλουμε να έχουμε οπαδική προτίμηση σταδιακά η χαρά του παιχνιδιού υποκαθίσταται από τον οπαδισμό. Όχι βέβαια ότι δεν έχει την πλάκα του και το οπαδηλίκι, εξαρτάται βέβαια από το πόσο σοβαρά το παίρνει κανείς και τι εσωτερικά κενά τελικά καλύπτει. Γιατί τα αλληλοπειράγματα ετεροδόξων οπαδών έχουν γούστο, καθόλου όμως γούστο δεν έχει η επιρροή του οπαδισμού σε αυτούς για τους οποίους το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ παραπάνω από παιχνίδι και διασκέδαση. Όλοι θέλουμε να κερδίζουμε, σ' ένα διαρκή ανταγωνισμό αναλύονται οι περισσότερες παράμετροι της ζωής μας. Το ίδιο το παιχνίδι είναι εργαλείο κοινωνικοποίησης αλλά και χειραφέτησης των παιδιών, τα παιδιά εντάσσονται σε ομάδες επιδιώκοντας ταυτόχρονα την προσωπική διάκριση. Κι όταν πια η προσωπική διάκριση παύει να είναι εφικτός στόχος μένει η έμμεση "διάκριση" μέσω της ομάδας.
Τέλος πάντων, πολύ το βάρυνα με θεωρίες. Σ' αυτό το μπλογκ θα παραθέτω τις απόψεις μου κυρίως σε ζητήματα ποδοσφαιρικής ΑΕΚ με την παντιέρα την ψυχραιμία και ελπίδα σ' ένα λιθαράκι σταθερότητας στη σεισμοπαθή τάξη των ΑΕΚτζήδων.

Χασογκόλης αυτοβιογραφούμενος

Ο Χασογκόλης είναι ένας οικογενειάρχης που πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα 40. Δουλεύει πολλές ώρες μπροστά στο pc του (και χαζεύει ακόμα περισσότερες). Είναι λοιπόν ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος, όλοι όμως οι καθώς πρέπει κύριοι κάπου έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Ο Χασογκόλης την έχει πολύ λερωμένη αλλά αυτά είναι άλλου μπλογκ ευαγγέλιο. Ας κρατήσουμε για την ώρα το γεγονός ότι ο Χασογκόλης είναι ΑΕΚτζής. Κανείς βέβαια δεν είναι τέλειος, ο Χασογκόλης έτσι κι αλλιώς απέχει από την τελειότητα όσο απέχει το ΟΑΚΑ από τη Νέα Φιλαδέλφεια με κουτσό. Είναι πάντως ένα μυστήριο το πως έγινε ΑΕΚτζής ο Χασογκόλης. Γεννήθηκε με πολύ ίκτερο (αυτό μπορεί να επηρέασε τα οπαδικά του φρονήματα) και μεγάλωσε σε νησί. Η οικογένειά του πάντως ήταν ανέκαθεν παγερά αδιάφορη περί ποδοσφαιρικών, οι δε παιδικοί του φίλοι όλοι πρασινοκόκκινοι. Ο ίδιος είχε μεγάλο ταλέντο στη μπάλα και οι φίλοι του τον ζήλευαν, γι' αυτό όταν δεν τον έδιωχναν με τις κλωτσιές τον έβαζαν τερματοφύλακα. Έτσι απέκτησε οικειότητα με τα γκολ αφού έτρωγε αμέτρητα. Το μόνο που θυμάται από την ΑΕΚ των παιδικών του χρόνων είναι μια φάση με τον Κώττη (ήμαρτον, κι ο ίδιος απορεί, πως διάολο το θυμάται το όνομα;) να χάνει μεγάλη ευκαιρία να σκοράρει απέναντι σε αγνώστων στοιχείων τερματοφύλακα. Όλα αυτά φυσικά σε ασπρόμαυρη τηλεόραση και μάλιστα δημοσίας χρήσης. Θυμάται επίσης την ομάδα του να παραδέρνει μεταξή 4ης και 9ης θέσης καθ' όλη τη δεκαετία του '80 και τον ίδιο να γίνεται στόχος ανηλεών πειραγμάτων από τους ετερόδοξους φίλους του. Ο Χασογκόλης έχει μεγάλη αγάπη στην ΑΕΚ, τού 'χουν μείνει τα μισά μαλλιά κι αυτός ακόμα εκεί, παρατάει κυριακάτικα γυναίκα και παιδιά για να τρέξει στο γήπεδο και συνήθως γυρνά πίσω σαν τη βρεγμένη γάτα. Η γυναίκα του όμως τον συγχωρεί γιατί είναι κι αυτή ΑΕΚτζού, τόσο φανατική που ούτε το χρώμα της στολής δεν ξέρει.
Ο Χασογκόλης είναι ψύχραιμος άνθρωπος αλλά και αισιόδοξος. Κάθε χρονιά περιμένει το τραίνο του τίτλου αλλά όλο και κάποιος @%&#$ πάει και πειράζει τις τροχιές. Ο Χασογκόλης όμως εκεί. Έχει κολλήσει το αφτί του στο σίδερο και καρτερεί ν' ακούσει το τραίνο που έρχεται. Που θα πάει, κάποια στιγμή θα έρθει!