Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έφυγε, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν μπορούσε πια να γίνει διαφορετικά. Αυτό που πιο πολύ με στενοχωρεί είναι ότι ήθελε όσο τίποτα άλλο να πετύχει, να ξαναφέρει την ΑΕΚ στις επιτυχίες και στο καλό ποδόσφαιρο. Είναι σχεδόν τραγικό να γκρεμίζονται τα όνειρά σου σε δυο λεπτά σαν τραπουλόχαρτα. Όχι ότι δεν ακούγονταν ήδη τριγμοί, αλλά φαντάζομαι ότι η απόφασή του πάρθηκε τη στιγμή που έγινε το 2-1. Μετά το 3-1 θα έγινε μέσα του αμετάκλητη. Τα οκτώ λεπτά που έβαλαν το οριστικό τέλος στα όνειρά του για μια ΑΕΚ εφάμιλλη με αυτή της πρώτης του θητείας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα.
Για μένα ήταν και θα είναι ένας διδάκτωρ αξιοπρέπειας, του πως αγωνίζεται ο άνθρωπος ακόμα κι αν βλέπει μπροστά του το φάσμα της ήττας. Κι ο μόνος άνθρωπος, ας μην ξεχνάμε, που προσέφερε επιτυχίες της ΑΕΚ στη γενιά μου. Πολύ φοβάμαι μήπως με τη διαρκώς ανοιγόμενη ψαλίδα είναι και οι τελευταίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου