Όταν ήμουν 15 ετών οι Δευτέρες μετά από ήττα της ΑΕΚ ήταν εφιαλτικές. Ακόμα χειρότερα τα πρωινά μετά από ευρωπαϊκές ήττες.
Τον εαυτό μου θυμήθηκα χτες βράδυ, βλέποντας δυο κλαμμένα πιτσιρίκια μέσα στον όγκο των ασυγκίνητων -γαλβανισμένων απ' τα πολλά χαστούκια- ΑΕΚτζήδων, τριαντάρηδων και πάνω, που αποχωρούσαν από το ΟΑΚΑ. Με μια έκφραση οι περισσότεροι σα να περίμεναν από καιρό το μοιραίο. Κι ας το ξορκίζαμε, κι ας λέγαμε "ΑΕΚ είναι, δεν πέφτει".
Ότι ακουμπά σε μνήμες της παιδικότητάς μας, αυτό συνήθως μας συγκινεί. Δημιουργεί μια αόρατη γέφυρα με το τότε που. Καιρό αναρωτιόμουνα: μα, σαράντα χρονώ άνθρωπος και να χτυπά η καρδιά μου ταμπούρλο απ' την αγωνία; Ναι, σαράντα χρονώ άνθρωπος, όπου νά'ναι σαρανταένα.
Πάντα θα χτυπά η καρδιά μου από αγωνία. Είτε στην Σουπερλίγκ, είτε στη Γ΄εθνική.
Η ΑΕΚ είναι ότι κοντινότερο στον έρωτα μετά τον ίδιο τον έρωτα. Χαλάλι της κι αυτή η βλαστήμια!
Τον εαυτό μου θυμήθηκα χτες βράδυ, βλέποντας δυο κλαμμένα πιτσιρίκια μέσα στον όγκο των ασυγκίνητων -γαλβανισμένων απ' τα πολλά χαστούκια- ΑΕΚτζήδων, τριαντάρηδων και πάνω, που αποχωρούσαν από το ΟΑΚΑ. Με μια έκφραση οι περισσότεροι σα να περίμεναν από καιρό το μοιραίο. Κι ας το ξορκίζαμε, κι ας λέγαμε "ΑΕΚ είναι, δεν πέφτει".
Ότι ακουμπά σε μνήμες της παιδικότητάς μας, αυτό συνήθως μας συγκινεί. Δημιουργεί μια αόρατη γέφυρα με το τότε που. Καιρό αναρωτιόμουνα: μα, σαράντα χρονώ άνθρωπος και να χτυπά η καρδιά μου ταμπούρλο απ' την αγωνία; Ναι, σαράντα χρονώ άνθρωπος, όπου νά'ναι σαρανταένα.
Πάντα θα χτυπά η καρδιά μου από αγωνία. Είτε στην Σουπερλίγκ, είτε στη Γ΄εθνική.
Η ΑΕΚ είναι ότι κοντινότερο στον έρωτα μετά τον ίδιο τον έρωτα. Χαλάλι της κι αυτή η βλαστήμια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου