Ευτυχώς που δεν μας πολιορκούν τίποτα εβγενόπουλα

Μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία που ζώνει την ομάδα μας υπάρχει κι ένα θετικό στοιχείο. Καλά, όταν λέω θετικό μην πάει ο νους σας σε κάτι άξιο λόγου. Ας πούμε πως το λέω μέσα στο πλαίσιο της απελπισίας του μαθητή που συλλαμβάνεται να μιλά την ώρα του μαθήματος και δεν βρίσκει κάτι άλλο να πει παρά ένα: "Μα κύριε, μιλούσε κι ο Γιαννάκης".
Σκεφτείτε λοιπόν, μέσα σ'όλα όσα συμβαίνουν, να είχαμε κι ένα εβγενόπουλο να παριστάνει τον ιππότη Μπικικίνη καβάλα σ'άσπρο άλογο. Έχουμε βέβαια έναν αντίστοιχο, τον ιππότη Ψιψίνη, αυτός όμως τουλάχιστον δηλώνει απρόθυμος να διασώσει την πριγκηπέσσα μας, έστω κι αν οι οπαδοί του τον ονειρεύονται να σκαρφαλώνει στην Αγιασοφιά τραβώντας τους ξανθόμαυρους βοστρύχους. Ο ιππότης Μπικικίνης όμως, ο εραστής της Τριφυλλένιας, μοιράζει καθημερινώς μπιλιέτα με σαλιαρές καντάδες, εκτοξεύει φέϊγ-βολάν-ραβασάκια και κονταροχτυπιέται με το νόμιμο σύζυγο της Τριφυλλένιας. Δηλώνει πως ο τελευταίος παραμελεί την αγαπημένη του αλλά αυτός, ο ιππότης Μπικικίνης δηλαδή, θα τη σώσει και θα την κάνει βασίλισσα. Αρκεί ο νόμιμος σύζυγος να αποδεχτεί τους όρους του. Κι όταν ο νόμιμος σύζυγος τους αποδέχεται, ο ιππότης Μπικικίνης βάζει νέους ή κάνει τον βαρήκοο. Είναι δύσκολο φαίνεται να αντιληφθεί πως άλλο ο "ιππότης της ελεεινής μορφής" κι άλλο ο ελεεινός σκέτο. Το σπορ πάντως του μεγαλομετοχίζειν άνευ φράγκου είναι δημοφιλέστατο μεταξύ των ελλήνων παραγόντων.