Το σαβουάρ φερ του φιλαθλητισμού πρεσβεύει την υποστήριξη κάθε ελληνικής ομάδας όταν αυτή αγωνίζεται απέναντι σε αλλοεθνή αντίπαλο. Όταν, λέει, ο αντίπαλος περνά τα σύνορα αμέσως καθίσταται εκπρόσωπος της χώρας, τουτέστιν οφείλεις μέσα στα πλαίσια της εθνικώς νοούμενης αλληλεγγύης να επιθυμήσεις τη νίκη του, έστω κι αν εντός της επικράτειας επιθυμείς το παλούκωμα των ποδοσφαιριστών/ μπασκετμπολιστών/πινγκπονγκιστών του στην πλατεία Συντάγματος/Αριστοτέλους/Σαράφη. Πολλοί φίλαθλοι, έμπνεοι των εθνικών ιδανικών, συμμερίζονται την άποψη και αντιστρέφουν τους πόλους των συναισθημάτων τους. Εγώ πάλι όχι. Είτε μάλιστα ο εγχώριος "εχθρός" επανδρώνεται με 11 Τανζανούς, Ινδούς, Πολωνούς και Μπουρκιναφασιανούς, είτε από 11 τσολιάδες απ' την Ανδραβίδα. Είμαι κακός άνθρωπος, χαίρομαι με τη στενοχώρια των αλλόθρησκων ανεξάρτητα της εθνικής τους σύνθεσης. Ποδοσφαιρικά τουλάχιστον, θρησκευτικά καθόλου. Μέχρι εδώ όμως οι κακίες.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε -προς μεγάλη μου ικανοποίηση- να χάνει με 2-0 πολύ νωρίς χτες. Μετά όμως -προς μεγάλη μου απογοήτευση- συνήλθε αμέσως και απέδωσε εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Έδειξε τσαγανό και τακτική ωριμότητα σπάνια για "ελληνική" ομάδα. Σχεδόν εν τέλει αδικήθηκε από το τελικό 2-1.
Συμπέρασμα: Μπορεί να είμαι κακός αλλά δεν είμαι τυφλός.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε -προς μεγάλη μου ικανοποίηση- να χάνει με 2-0 πολύ νωρίς χτες. Μετά όμως -προς μεγάλη μου απογοήτευση- συνήλθε αμέσως και απέδωσε εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Έδειξε τσαγανό και τακτική ωριμότητα σπάνια για "ελληνική" ομάδα. Σχεδόν εν τέλει αδικήθηκε από το τελικό 2-1.
Συμπέρασμα: Μπορεί να είμαι κακός αλλά δεν είμαι τυφλός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου