Θα επιζήσουμε

Ας αξιοποιήσουμε το προχθεσινό χαστούκι σε κάτι δημιουργικό. Να σταματήσουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Είμαστε μεγάλα παιδιά, έχουμε περάσει δυσκολίες, είμαστε πια έμπειροι. Έτυχε να γίνουμε ΑΕΚτζήδες κι όχι κάτι άλλο, ζυμωθήκαμε μέσα σε κρίσεις, σε διχόνοιες, σε περιόδους παρακμής και ενίοτε σε εις βάρος μας αδικίες. Όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν η ιστορία της ομάδας μας έχει όντως πολλές ευτυχισμένες στιγμές, κατακτήσεις τίτλων, ευρωπαϊκές επιτυχίες, καλό ποδόσφαιρο, η παρατεταμένη κρίση που περνά η ομάδα τα τελευταία χρόνια τη μικραίνει καθώς, πως να το κάνουμε, το μέγεθος μιας ομάδας είναι το προοδευτικό ισοζύγιο της αγωνιστικής της παρουσίας. Η αγάπη στην ομάδα όμως είναι ένα μυστήριο πράγμα. Για κάποιον αδιευκρίνιστο και μυστηριώδη λόγο οι κρίσεις την φουντώνουν αντί να την παγώνουν. Από μια σκοπιά ορθολογιστική μου φαίνονται ανόητα τα λόγια μου αυτά, κι όμως έτσι τα αισθάνομαι. Ένιωσα προχθές στο γήπεδο σαν ένα αγαπημένο πρόσωπο να με προσέβαλε κατάμουτρα, κι όμως τίποτα δεν άλλαξε ως προς το πως το βλέπω. Αποδέχομαι την ήττα στα πλαίσια του παιχνιδιού, πόσο μάλλον όταν είναι πέρα για πέρα δίκαιη. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι κι όμως δεν παύει να καλύπτει την ανάγκη μας να μένουμε νέοι. Ίσως και γι'αυτό οι νεότεροι είναι πιο αυστηροί απέναντι στις απογοητεύσεις.
Ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα;
Η ομάδα μας δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει για πολλούς λόγους. Σημαντικότερος είναι ο οικονομικός. Μετά έρχεται η δικαιολογημένη σε σημαντικό βαθμό απώλεια της εμπιστοσύνης των φιλάλθων στα πρόσωπα που κρατούν τις τύχες της. Τα πράγματα που χωρίζουν ουσιαστικά τους οπαδούς της. Η λησμονιά μιας αυτοπεποίθησης που αναπτύσσεται μέσα από τις επιτυχίες. Η ενδυνάμωση των αντιπάλων της, ιδίως του ΟΣΦΠ, μέσα από τη διαρκή συμμετοχή στο Champions League, γεγονός που προσδίδει χρήμα και κυρίως αίγλη. Η ψαλίδα ανοίγει και δεν μπορούμε παρά να το συνειδητοποιήσουμε.
Υπάρχουν πολλές πληροφορίες στις οποίες ένας απλός φίλαθλος δεν έχει πρόσβαση. Μπορούμε να εικάζουμε για τις προθέσεις των ιδιοκτητών, το αν και κατά πόσο υπήρξαν λαθροχειρίες, το αν και κατά πόσο το παιχνίδι είναι καθαρό ή αν υποκρύπτονται άνομες συναλλαγές πίσω από τα μυστήρια αποτελέσματα. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αλλά κι αν ακόμα είμασταν δύσκολα θα μπορούσαμε να πράξουμε κάτι που να προσφέρει αποτέλεσμα.
Η σημερινή ιδιοκτησία δεν μπορεί να καλύψει τις απαιτήσεις των οπαδών αλλά δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Οι μελισσανήδηδες κι οι κοζώνηδες είναι για τους αφελείς, τέτοιους βέβαια έχουμε μπόλικους. Στα πλαίσια του financial fair play μπαίνουμε από το 2013 σε μια λεωφόρο χωρίς παράδρομους. Ακόμα κι αν τότε υπάρξουν οι κροίσσοι που θ'αποφασίσουν να μοιράσουν τα εκατομμύρια τους στην ομάδα, απλά δεν θα μπορούν. Η τελευταία κρίση μας πέτυχε στο χειρότερο χρονικά σημείο. Η ανοησία του Απόλλωνα Καλαμαριάς με τον Βάλνερ δεν μας στέρησε μόνο ένα πρωτάθλημα αλλά ίσως και την ίδια την επιβίωση.
Θεωρώ ότι υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι. Ο ένας είναι η πτώχευση. Η διάλυση της ΠΑΕ, η επανεκκίνηση από το μηδέν. Αυτός είναι δρόμος δύσβατος γιατί προϋποθέτει μαζική υποστήριξη της ομάδας και όχι παραίτηση στην απογοήτευση. Προϋποθέτει την πάταξη της -ενδημικής σ'εμάς- διχόνοιας και την μεταβίβαση των τυχών του συλλόγου στα χέρια των οπαδών. Ο άλλος είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και η αποδοχή της διαχείρισης χαμηλών τόνων και πόρων που θα σημάνει με τη σειρά της μακρά περίοδο αγωνιστικής ύπαρξης μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Κι ίσως κάποτε να το φέρει έτσι η τύχη ώστε να ξανάρθει το 1990. Στο κάτω κάτω όλες οι χούντες κάποτε πέφτουν.
Ας το δούμε απ'τη "θετική" σκοπιά. Οι αποτυχίες χτίζουν χαρακτήρα. Ο σύγχρονος ΑΕΚτζής μαθαίνει στα λίγα κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αργά η γρήγορα θα έρθουν πάλι τα πολλά, τίποτα δεν κρατά για πάντα. Ίσως τότε η μακρά νηστεία που ζούμε σήμερα να μας έχει διδάξει ότι το να είσαι ΑΕΚτζής σημαίνει ότι ξέρεις να κερδίζεις αλλά αποδέχεσαι και την ήττα κι ότι το ανάστημα που μετρά είναι πρωτίστως το ηθικό.